Voeren

Bijna iedere keer wanneer ik langs loop is het raak. Daar staat ze. Weer of geen weer. Senna (mijn hond) moet toch uit, dus ook ik loop regelmatig in de regen en de storm. Maar zij heeft geen hond die haar naar buiten dwingt. Wel eenden, veel eenden. Vergelijkbaar met ‘Het Mary Poppins Duivenvrouwtje’, zorgt ze gepassioneerd voor haar gevleugelde kinderen. En ze weten haar te vinden. Overigens altijd geflankeerd door allerlei andere vogels, van mees tot zwaan. Ik vind het altijd een ontroerend beeld. Soms denk ik er over om een praatje te maken. Uiteindelijk doe ik het nooit omdat ik haar waarschijnlijk stoor in de ‘conversatie’ die ze met haar dieren heeft. Hoewel het aannemelijk lijkt dat ze de introductie van de elektromotor nog heeft meegemaakt, hoop ik dat ze het nog lang volhoudt. Voor haar, voor de eenden, maar ook een beetje voor mezelf.

MP3: Bless Your Heart

Hoewel een beetje lo-fi post ik hier toch graag een link naar een opname uit 1998, van mijn goede vriend Olaf en ik 'in concert' als akoestisch zang/gitaar-duo Ex Libris (inmiddels een trio) in Schouwburg "De Leeuwenbrug" in Deventer. Een opbeurend nummer uit eigen repetoire voor alle mooie mensen die ik ken :-)

Bless Your Heart

(© A. Hoen, zang/gitaar: Annedien Hoen, ook gitaar: Olaf Koot)

Annedien

Omdat ze me net mailde op het moment dat ik een donderwolk boven mijn hoofd had. Met het bericht dat ze om me geeft. En dat ik daar al heel blij van werd. En toen ik vertelde dat ik liep te eeuwselen, kreeg ik liedjes toegestuurd, met liefde en plezier. En ook een accordeon muziekje als achtergrond voor mijn gemiemsel en gefrotsel. En toen zag ik mezelf bezig en schoot ik toch een partij in de lach! Dank Annedien, ge benne me er eentje om van te houwe!

Plaid

Op de snelweg zie ik vaak weinig fraais maar gisteren werd ik getroffen door iets dat voorbij flitste:
Een bejaard echttpaar stond bij een praatpaal, bij een auto met de motorkap omhoog. Allebei hadden ze een plaid omgeslagen. Erg vertederend, zelfs al was het nog een graadje of 20; ze vonden het waarschijnlijk tóch een beetje frisjes. En ze waren waarschijnlijk van de generatie die standaard een plaid in hun auto heeft 'voor als ze autopech krijgen'. Dus ja, als je trouwe blik er dan mee ophoudt dan moet die plaid tevoorschijn getoverd worden natuurlijk!

Ik wilde hier ook nog aan toevoegen dat ik het zo Mooi vond dat een auto voor mij afremde en over de vluchtstrook in z'n achteruit naar het echtpaar reed om te vragen of ze zouden kunnen helpen. Toen realiseerde ik me dat ik niet kan weten wat de intentie van de bestuurder van die auto was. Op het moment zelf dacht ik er het beste van, natuurlijk. Ik probeer me voor te stellen dat ik dan óók zou zijn gestopt om te checken dat die andere automobilist wel kosjere bedoelingen had, en dat iemand die ons dan weer zou zien zou stoppen om te kijken wat er aan de hand is... soms moet je ergens maar gewoon het goede in zien, denk ik?

"Floris"

(Om privacyredenen is de naam "Floris" fictief)
- -

Gisteren is mijn hart gebroken door Floris.

Ik was met mijn broer en kinderen bij een recreatieplas. Nou ben ik niet het type dat dan voor schijndood in de zon gaat liggen. Zand genoeg voorhanden: ik ging dus ook met schepjes en emmertjes aan de slag op het strandje. Op een gegeven moment kwam een leuk joch naar me toe gehuppeld en vroeg: "Mag ik uw emmertje even lenen?" Uiteraard mocht dat. Ik moest innerlijk wel lachen om het feit dat ik daar als volwassen vrouw met een rood aangelopen kop boven een wel héél serieuze creatie bungelde en kinderen om mijn emmertje vroegen. Hij kwam even later het emmertje terugbrengen en aanschouwde mijn bouwsel.

"Mag ik meehelpen?" vroeg hij. 'Tuurlijk! Na een tijdje met zand en water in de weer te zijn geweest viel me zijn intelligentie op. Ik was neurotisch bezig zo vierkant mogelijke muren te maken, maar hij vond rond beter. "Ronde muren zijn sterker." Dat architectonisch inzicht had ik nou net even nodig! Ook bracht hij afwateringskanalen aan en bouwde naast het fort op eigen intiatief een mijn "...want ze hebben natuurlijk ook geld nodig om hun oorlog te kunnen betalen, dus hebben ze hier een goudmijn." Op de vraag of hij hier alleen was antwoordde hij bevestigend, wat me verbaasde. Zo'n knulletje van 9...

Na gedane arbeid gingen we even een zakje chips eten. Zittend op het gras zei hij ineens:
"Als mijn ouders vaker zoiets met me zouden doen zou ik veel meer van ze houden. Gisteren zei ik tegen ze: "Weet je wat ik nou leuk zou vinden? Als we eens met z'n drieën naar het strand zouden gaan." Mijn vader zei alleen maar: "Mij best, ga maar alleen." en mijn moeder sliep nog toen ik vanochtend wegging." Er sprong acuut een grote, diepe barst in mijn hart. Hij wist precies wat hij van zijn ouders wilde en kon er om vragen. En nog steeds werd het hem niet gegeven. Het verklaarde ook zijn jong-volwassen voorkomen, zijn zelfstandigheid.

Floris heeft nog wat uurtjes met ons doorgebracht. Hij hoorde voor even 'bij ons'. Daarna kwam zijn vader hem, nors kijkend en vermanend toesprekend, ophalen. Hij bond zijn meegebrachte plastic auto's (toch gewoon een kind dat wil spelen) op zijn hurken weer aan elkaar met een touw, slingerde dit over zijn schouder, deed zijn capuchon weer op, zwaaide lief en zei "Doei doei!" en liep naar de parkeerplaats.

Hij heeft me geraakt en ontroerd, dit Mooie Mens.

Papa

Papa, die gepensioneerd en wel met zeer veel voortvarendheid als vrijwilliger aan de slag is gegaan, o.a. om asielzoekers die net een status hebben gekregen, op weg te helpen door de administratieve jungle. Waarmee ik, uit of thuis, tot diep in de nacht kan filosoferen en genieten van een goed glas wijn. Die mij meteen begreep toen ik mijn eerste woordjes uitstootte "zelluf doen!". Die trots is op zijn dochter en dat ook niet voor zich kan houden. Die zowat iedereen kan laten geloven dat alles mogelijk is als je maar echt wil.

Gedicht over een Mooi Mens