"Floris"
(Om privacyredenen is de naam "Floris" fictief)
- -
Gisteren is mijn hart gebroken door Floris.
Ik was met mijn broer en kinderen bij een recreatieplas. Nou ben ik niet het type dat dan voor schijndood in de zon gaat liggen. Zand genoeg voorhanden: ik ging dus ook met schepjes en emmertjes aan de slag op het strandje. Op een gegeven moment kwam een leuk joch naar me toe gehuppeld en vroeg: "Mag ik uw emmertje even lenen?" Uiteraard mocht dat. Ik moest innerlijk wel lachen om het feit dat ik daar als volwassen vrouw met een rood aangelopen kop boven een wel héél serieuze creatie bungelde en kinderen om mijn emmertje vroegen. Hij kwam even later het emmertje terugbrengen en aanschouwde mijn bouwsel.
"Mag ik meehelpen?" vroeg hij. 'Tuurlijk! Na een tijdje met zand en water in de weer te zijn geweest viel me zijn intelligentie op. Ik was neurotisch bezig zo vierkant mogelijke muren te maken, maar hij vond rond beter. "Ronde muren zijn sterker." Dat architectonisch inzicht had ik nou net even nodig! Ook bracht hij afwateringskanalen aan en bouwde naast het fort op eigen intiatief een mijn "...want ze hebben natuurlijk ook geld nodig om hun oorlog te kunnen betalen, dus hebben ze hier een goudmijn." Op de vraag of hij hier alleen was antwoordde hij bevestigend, wat me verbaasde. Zo'n knulletje van 9...
Na gedane arbeid gingen we even een zakje chips eten. Zittend op het gras zei hij ineens:
"Als mijn ouders vaker zoiets met me zouden doen zou ik veel meer van ze houden. Gisteren zei ik tegen ze: "Weet je wat ik nou leuk zou vinden? Als we eens met z'n drieën naar het strand zouden gaan." Mijn vader zei alleen maar: "Mij best, ga maar alleen." en mijn moeder sliep nog toen ik vanochtend wegging." Er sprong acuut een grote, diepe barst in mijn hart. Hij wist precies wat hij van zijn ouders wilde en kon er om vragen. En nog steeds werd het hem niet gegeven. Het verklaarde ook zijn jong-volwassen voorkomen, zijn zelfstandigheid.
Floris heeft nog wat uurtjes met ons doorgebracht. Hij hoorde voor even 'bij ons'. Daarna kwam zijn vader hem, nors kijkend en vermanend toesprekend, ophalen. Hij bond zijn meegebrachte plastic auto's (toch gewoon een kind dat wil spelen) op zijn hurken weer aan elkaar met een touw, slingerde dit over zijn schouder, deed zijn capuchon weer op, zwaaide lief en zei "Doei doei!" en liep naar de parkeerplaats.
Hij heeft me geraakt en ontroerd, dit Mooie Mens.
- -
Gisteren is mijn hart gebroken door Floris.
Ik was met mijn broer en kinderen bij een recreatieplas. Nou ben ik niet het type dat dan voor schijndood in de zon gaat liggen. Zand genoeg voorhanden: ik ging dus ook met schepjes en emmertjes aan de slag op het strandje. Op een gegeven moment kwam een leuk joch naar me toe gehuppeld en vroeg: "Mag ik uw emmertje even lenen?" Uiteraard mocht dat. Ik moest innerlijk wel lachen om het feit dat ik daar als volwassen vrouw met een rood aangelopen kop boven een wel héél serieuze creatie bungelde en kinderen om mijn emmertje vroegen. Hij kwam even later het emmertje terugbrengen en aanschouwde mijn bouwsel.
"Mag ik meehelpen?" vroeg hij. 'Tuurlijk! Na een tijdje met zand en water in de weer te zijn geweest viel me zijn intelligentie op. Ik was neurotisch bezig zo vierkant mogelijke muren te maken, maar hij vond rond beter. "Ronde muren zijn sterker." Dat architectonisch inzicht had ik nou net even nodig! Ook bracht hij afwateringskanalen aan en bouwde naast het fort op eigen intiatief een mijn "...want ze hebben natuurlijk ook geld nodig om hun oorlog te kunnen betalen, dus hebben ze hier een goudmijn." Op de vraag of hij hier alleen was antwoordde hij bevestigend, wat me verbaasde. Zo'n knulletje van 9...
Na gedane arbeid gingen we even een zakje chips eten. Zittend op het gras zei hij ineens:
"Als mijn ouders vaker zoiets met me zouden doen zou ik veel meer van ze houden. Gisteren zei ik tegen ze: "Weet je wat ik nou leuk zou vinden? Als we eens met z'n drieën naar het strand zouden gaan." Mijn vader zei alleen maar: "Mij best, ga maar alleen." en mijn moeder sliep nog toen ik vanochtend wegging." Er sprong acuut een grote, diepe barst in mijn hart. Hij wist precies wat hij van zijn ouders wilde en kon er om vragen. En nog steeds werd het hem niet gegeven. Het verklaarde ook zijn jong-volwassen voorkomen, zijn zelfstandigheid.
Floris heeft nog wat uurtjes met ons doorgebracht. Hij hoorde voor even 'bij ons'. Daarna kwam zijn vader hem, nors kijkend en vermanend toesprekend, ophalen. Hij bond zijn meegebrachte plastic auto's (toch gewoon een kind dat wil spelen) op zijn hurken weer aan elkaar met een touw, slingerde dit over zijn schouder, deed zijn capuchon weer op, zwaaide lief en zei "Doei doei!" en liep naar de parkeerplaats.
Hij heeft me geraakt en ontroerd, dit Mooie Mens.
posted by Annedien Hoen at 10:59
2 Comments:
Tja, heb ik er ook een barst in mijn hart bij...
Wat een kracht in zo'n jochie! Laten we hopen dat die kracht onverwoestbaar is.
Dank voor het delen!
Hein
Dit verhaal geeft met hetzelfde gevoel als de korte verhalen van Toergenjev. Een melancholie die vermengd is met.. ehm.. euforie?! Kan dat? Ook de opzet is dezelfde als die van de Russische meester. Hij ging op pad (meestal jagen) en gebruikte de toevallige ontmoetingen met 'mooie mensen' voor zijn verhalen.
Een reactie posten
<< Home