Lach

Zo af en toe signaleer ik er een. Weer zo’n mooi mens. Zoals onze hulp Monique. Ze is nog maar kort in Nederland. Werkt hard aan haar taal en haar toekomst. Elke donderdag ontvangen we haar meer dan graag op ons kantoor. Ik spreek haar eigenlijk te weinig. Druk, druk, druk. Maar toen ik vlak voor de Kerstdagen mijn achterstanden aan het wegwerken was, trof ik haar. En hoe. Na het vakkundig reinigen van alle bureaus, keuken, ramen en alles wat er bij hoort stond ze er op alle collega’s persoonlijk fijne feestdagen te wensen. En dat deed ze erg ontwapenend. Met een brede glimlach, drie dikke zoenen en een warm woord. Ze heeft in de afgelopen paar weken klaarblijkelijk goed opgelet, want haar boodschap kende een unieke inhoud voor iedereen die prachtig aansloot op de karakters. Voor de woorden die nog niet in haar Nederlandse vocabulaire voorkomen gebruikte ze keurig Engelse. Mij liet ze achter met de boodschap; 'You strong woman, ik trots op jou. Maar you work too much.' En dan die lach. En dan moedig, zonder morren en met een niet aflatend enthousiasme de emmer weer vullen om vervolgens onze toiletten te poetsen. Ik was er toch een beetje stil van.