Tas

Bijna nieuwjaar. De enorme knallen zijn hier al dagen niet meer te ontkennen. Zonde van het geld en ons milieu vind ik, maar ieder zijn ding. Arme honden, overigens. Tijdens de dagelijkse wandelingen in het park spreek ik met enige regelmaat andere eigenaren die ook met hun hond in ‘vuurwerktijd’ begaan zijn. De radio of TV wordt al wat harder gezet, de badkamers worden meer dan eens ingezet als schuilplaats en we doen allerlei exotische pogingen om onze viervoeters nog te laten eten. Nee, een bange hond is geen sinecure. Vooral niet als hij een kilootje of 30 weegt. Dertig kilo pure paniek dus, ga er maar aanstaan.

Het gesprek met de eigenaresse van een prachtige zwarte herderkruising ging terloops over dit onderwerp. Merkwaardig eigenlijk dat je elkaar regelmatig groet in het park en af en toe een gesprek voert, maar geen idee hebt hoe de persoon in kwestie heet. Vaak ken je wel de hond bij naam.

Enfin, de honden lijken uitgespeeld en we vervolgen ieder onze wandelroute na elkaar gegroet te hebben. Op de terugweg tref ik haar weer, met een grote plastictas die ze volgens mij eerder niet bij zich had. Ze reageert direct op mijn licht verbaasde gezichtsuitdrukking: “Ik vond deze tas onderweg in de bosjes. Alle zwerfvuil dat ik onderweg tegenkom, gooi ik er maar in. Iemand moet de boel hier toch eens opruimen. Kleine moeite”. Dat is nou mooi! Het is inderdaad een kleine moeite. Laten we hopen dat haar goede voorbeeld een soort “Disney- effect” genereert. Ik doe mee!