Gewoon

Ze drukte me op het hart dat ik er niet over moest beginnen. Het is immers heel normaal. Heus niets bijzonders dat ze al jaren 24 uur per dag voor mijn grootouders zorgt. Dat ze gelukkig weigert om ze in een verzorgingshuis op te laten nemen. Dat ze daardoor niet 1, maar 2 huishoudens bestiert. Dat het ook haar man aan niets ontbreekt. Dat ze niet alleen de volledige zorg voor haar ouders heeft, maar ook voor haar honden (allemaal aangewaaid omdat anderen ze niet meer wilden hebben). Dat deze honden allemaal wel iets mankeren waardoor ze bij de dierenarts - en andere specialisten - kind aan huis is. Dat ze en passant nog enkele ‘oppashonden’ opneemt in de roedel. Dat ze met een liefdevolle vanzelfsprekendheid 'haar taken' uitvoert. Dat ze handelt uit een bijna onwerkelijke bezieling. Dat alle buurtkinderen nog iedere dag een snoepje bij ‘Tante Joke’ komen halen, soms in ruil voor een mooie tekening of werkstuk. Dat ze ook voor mij nog op gepaste wijze onafgebroken blijft moederen. Dat deze opsomming nooit helemaal de lading dekt. Dat is allemaal heel gewoon. Voor het eerst in tijden heb ik niet naar mijn moeder geluisterd. Ik ben er tóch over begonnen…